Arnes ouders zijn vorig jaar op reis verongelukt. Hij voelt zich schuldig en kan hun dood niet van zich afzetten, hoe lief en begripvol zijn pleegouders en -zus ook zijn. Na een mislukte zelfmoordpoging van Arne reist het gezin naar Ierland. Arne wil terug naar de plaats waar hij zijn ouders verloor: het rotseiland Skellig. Zijn pleegouders hopen dat de reis de pijn zal verzachten, maar Arnes rugzak zit vol stenen. Als ze op Skellig zijn, laat zijn pleeggezin hem geen minuut alleen. ‘s Nachts keert Arne stiekem terug met een roeibootje. Op de top van de rots gooit hij de stenen een voor een het water in. Eindelijk kan hij afscheid nemen van zijn ouders.
Fragment
Ik zie Skellig, midden in de rimpelloze oceaan, en vraag me af hoe het water er zo stil kan bijliggen terwijl er zo’n strakke wind staat. Ik weet niet of die gedachte me blij of boos maakt. Ik kijk en blijf kijken, ik adem en blijf ademen, ik slik. Hoe meer ik kijk, hoe meer Skellig dichterbij lijkt te komen. Het lijkt alsof ik mijn arm maar hoef uit te strekken om het eiland te kunnen grijpen. Maar zo is het natuurlijk niet. Het lijkt alsof het eiland me wil pesten. Ik ben vlakbij, maar je kunt me lekker toch niet pakken! Ik ben dicht en ik ben ver tegelijk! Hoe lang zal dit verduivelde rotweer nog duren? Zeven lange dagen? Ik moet en zal op Skellig geraken, daarvoor ben ik naar hier gekomen. Alleen daarvoor.
In de pers
Een aparte, maar boeiende schrijfstijl
Net als in zijn titels is Geleyns verhaal bondig: twintig korte hoofdstukken met stevig gebalde zinnen, geen woord te veel. Op het eerste gezicht lijk je weinig te weten te komen van Arne. Maar het is net door het beschrijven van zijn omgeving, dromen en observaties dat je dichter in zijn hoofd kruipt. Geleyn hanteert het soort suggestieve afstandelijkheid dat zo eigen is aan een puber. Dat zorgt voor een aparte, maar boeiende schrijfstijl.
Een verhaal waarin meer wordt gesuggereerd dan gezegd.
Ik val van Frank Geleyn is een somber verhaal over verlies en zelfmoord, waarin meer wordt gesuggereerd dan gezegd.
Een intrigerend en emotioneel relaas
Dit is een intrigerend en emotioneel relaas van de verwerking van het wegvallen van de ouders. (…) De donkere sfeer laat de lezer niet onberoerd, je voelt de druk die de plaats des onheils teweeg brengt. De auteur tracht op een indringende manier de evolutie in Arnes gedachtegang te beschrijven en sleurt de lezer mee naar een dramatische ontknoping.
De machteloosheid van de omgeving
De auteur is erin geslaagd de koppige wil om te sterven van een jongere met zelfmoordneigingen weer te geven, alsmede de machteloosheid van de omgeving (de leden van Arne’s pleeggezin die ook hun eigen problemen hebben). Het grimmige eiland Skellig is een goed decor voor een dergelijk verhaal.
Colofon
- Illustrator: Stijn Felix
- Aantal bladzijden: 92
- Formaat: 21,5x1
- Nur: 284
- Leeftijd: 14 - 16 jaar
- ISBN 10: 90-5838-241-9
- Verschenen: 2004
- Prijs: 11,95